၁) အိုင်ယာလန်နိုင်ငံ ဘီးလ်ဖတ်စ် မြို့မှာ ညမထွက်ရအမိန့် ထုတ်ခဲ့ချိန်က ည ၁၀ နာရီကျော်လို့ အပြင်မှာတွေ့ရင် တွေ့ရာနေရာမှာ ပစ်သတ်ပိုင်ခွင့် ရှိခဲ့သတဲ့။ တခါတော့ မြို့သားတစ်ဦးဟာ ၉နာရီ၄၅မိနစ်မှာပဲ လမ်းပေါ်မှာ ပစ်သတ်ခံလိုက်ရပါတယ်။ သတ်လိုက်တဲ့စစ်သားကို ဘာလို့ ၁၀နာရီမထိုးခင် ပစ်ရသလဲလို့ စစ်ဆေးတဲ့အခါမှာတော့ အခုလိုပြန်ပြောပါသတဲ့။ “သူနေတဲ့အိမ် ကျွန်တော်သိတာပေါ့ ၁၀နာရီမထိုးခင် ဘယ်နည်းနဲ့မှ ပြန်မရောက်နိုင်ပါဘူး”
၂) တစ်ခါက လူဆိုးကြီးတစ်ဦး ကိုသေဒဏ်ချအပြီးမှာ ငရဲကို ရောက်သွားပါသတဲ့။ ငရဲမှူးကြီးက လူဆိုးကြီးကို ပြောသတဲ့။ “ငါတို့ငရဲမှာ အခု ငရဲသားအခွင့်အရေးတောင်းဆိုသူတွေကြောင့် ကိုယ်ခံမယ့်ငရဲကို ကိုယ်တိုင်ရွေးခွင့်ပေးထားတယ်။ ကဲ လိုက်ကြည့်ရအောင်”
ပထမငရဲခန်းမှာတော့ ငရဲသားတွေဟာ သစ်သားကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ အုန်းပင်စိုက်နေကြရသတဲ့။ (အုန်းပင်စိုက် = ကြမ်းပေါ်မှာ ဦးခေါင်းထောက်၍ ဇောက်ထိုးနေရခြင်း)
လူဆိုးကြီး။ အိုးဒါတော်တော်နာမှာပဲ။ ကျွန်တော်မကြိုက်ဘူး နောက်တစ်ခန်းကြည့်မယ်။
ဒုတိယငရဲခန်းမှာလဲ ငရဲသားတွေဟာ အုန်းပင်စိုက်နေရသတဲ့။ ဒီတခါတော့ ကျောက်ပြားခင်းကြမ်းပြင်ပါတဲ့။
လူဆိုးကြီး။ အိုးဒါ ပိုဆိုးသေးတယ်။ မကြိုက်သေးဘူးဗျာ။
တတိယ ငရဲခန်းမှာတော့ ငရဲသားတွေဟာ အုန်းပင်မစိုက်ရဘဲ ဒူးလောက်နက်တဲ့ မစင်တွေထဲမှာ ကော်ဖီသောက်နေရသတဲ့။ လူဆိုးကြီးစဉ်းစားတယ်။ အင်း နံတော့နံတယ် ဒါပေမယ့် ကော်ဖီလေး သောက်နေရလဲမဆိုးပါဘူး။ ကောင်းပြီ ဒီမှာပဲ ငရဲခံမယ်။
အဲလိုနဲ့ အနှစ်တစ်သန်းစာ ငရဲခံဖို့ လက်မှတ်ထိုးပြီး အခန်းထဲကို ဝင်လိုက်တဲ့အခါမှာပဲ တာဝန်ကျ ငရဲကြပ်ရဲ့ အမိန့်သံထွက်လာပါတယ်။
“ကဲ ကော်ဖီသောက်ချိန်စေ့ပြီ အုန်းပင်ပြန်စိုက်ကြ”
၃) အောင်မြင်တဲ့သူဌေးကြီး နဲ့လွှတ်တော်အမတ်ကြီးလဲဖြစ်သူ ဦးဘ က အနှစ်၄၀မြောက် မင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည်ညမှာ သူ့ဇနီး ဒေါ်မြကို မေးသတဲ့။
“ မြရေ ကိုတို့ အိမ်ထောင်သက် နှစ်၄၀တွင်းမှာ မင်းတာဝန် ကျေပွန်ခဲ့ပါတယ်ကွာ။ ကျေးဇူးလဲတင်ပါတယ်။ ကိုတစ်ခုမေးချင်တယ် မင်းတခြားသူနဲ့များ ကျူးလွန်ဖူးသလားဆိုတာ အမှန်အတိုင်းပြောပြပါလား။ ကိုလုံးဝအပြစ်မယူပါဘူး။ သိချင်ယုံပါ။”
“ အင်းလေ ကိုမေးတော့လည်းပြောရတာပေါ့။ ၃ ခါထဲပါ။ ”
“အင်း…. ပထမ တစ်ခါက ဘယ်သူနဲ့လဲ”
“ကို အသက်၃၅နှစ်မှာ ကို့ကုမ္ပဏီလေး အရှံးပေါ်ပြီး ရောင်းရမလိုဖြစ်တော့ ဘဏ်သူဌေးကြီးတစ်ယောက်ရောက်လာပြီး အတိုးနှုန်းအနဲဆုံးနဲ့ လိုသလောက်ငွေတွေ ချေးပေးခဲ့တာ မှတ်မိသေးလား”
“အော်ဒါလား မြကို့ကြောင့် အနစ်နာခံခဲ့ရတာပဲ၊ ကို အပြစ်မတင်တဲ့အပြင် ကျေးဇူးတောင်တင်ပါတယ်ကွာ၊ နောက်တစ်ခါကရော”
“ကို အသက် ၄၅နှစ်မှာ နှစ်လုံးရောဂါဖြစ်တော့၊ ခွဲစိတ်ရင်လဲ အောင်မြင်မှာမဟုတ်ဘူးဆိုပြီး ဘယ်ဆရာဝန်မှ နံမည်ပျက်ခံပြီး မခွဲချင်ကြဘူးလေ၊ နောက်ဆုံး ဆရာဝန်ကြီး တစ်ယောက်စိတ်ပြောင်းပြီး ခွဲပေးလို့ အသက်ရှင်ခဲ့တာရောမှတ်မိလား”
“အော်ဒါလည်း မြအနစ်နာခံခဲ့တာပဲလား ကျေးဇူးတင်လိုက်တာမြရယ်၊ နောက်ဆုံး အခေါက်ကရော”
“ကို အသက် ၅၅ နှစ်မှာ ပထမဆုံး အကြိမ်ရွေးကောက်ပွဲဝင်တော့ ကြိုတင်မဲ ၃၅၀ ရခဲ့တာ မှတ်မိသေးလား”
(မှတ်ချက်။ ဖြစ်ရပ်မှန် မဟုတ်ပါ၊ ဟိ)
၄) ဆရာမ။ ဟဲ့ဆိုးပေ။ ငါ့စာသင်ချိန်မှာ အိပ်လို့မရဘူးဆိုတာနင်မသိဘူးလား။
ဆိုးပေ။ ဟုတ်ကဲ့ သိပါတယ်။ ဆရာမ နဲနဲ တိုးတိုးသင်ရင်တော့ ကျွန်တော်အိပ်ပျော်မယ်ထင်တယ်။
၅) တစ်ခါက အရက်ဘားတစ်ခုမှာ သင်္ဘောသားတစ်ယောက်နဲ့ ပင်လယ်ဒမြ အိုကြီးတစ်ယောက် ဆုံကြသတဲ့။ ပင်လယ်ဒမြကြီးမှာ သစ်သားခြေတု တဖက်၊ သံချိတ်ကောက်လက်တုတစ်ဖက် နဲ့ မျက်စေ့တစ်ဖက်ကိုလည်း သားရေပြားလေးအုပ်ထားသတဲ့။
သဘောၤသား။ အဘ ခြေထောက်တစ်ဖက်က ဘာဖြစ်လို့ပြတ်သွားတာလဲ။
ပင်လယ်ဒမြအိုကြီး။ တခါက ဒို့သဘောၤမုန်တိုင်းမိတော့ ငါသဘောၤရွက်တွေကို တက်ဖြုတ်တာပေါ့ကွာ။ အဲဒီမှာ ရေထဲကို ပြုတ်အကျအောက်က ငါးမန်းနဲ့ တွေ့တာပေါ့။ နောက်ဆုံးတော့ ငါးမန်းလဲသေ ငါလည်းခြေ တစ်ဖက်ဆုံးတာပဲ။
သဘောၤသား။ အော် အဘ လက်တဖက်ကရော။
ပင်လယ်ဒမြအိုကြီး။ တခါက ဒို့သဘောၤနဲ့ အစိုးရသင်္ဘော နဲ့ ထိပ်တိုက်တွေ့တုန်းကပေါ့ကွာ။ ငါလည်း အကြိတ်အနယ် ပြန်ခံချရင်းနဲ့ လက်တစ်ဖက်ပေးလိုက်ရတာပဲ။
သဘောၤသား။ အော် အဘ မျက်စေ့တစ်ဖက်ကရော။
ပင်လယ်ဒမြအိုကြီး။ တခါက စင်ရော်တစ်ကောင် ငါ့မျက်စေ့ပေါ် ချေးပါချတုန်းကပေါ့ကွာ။
သဘောၤသား။ ဟင် စင်ရော် ချေးပါချတာနဲ့ ကန်းရောလား။
ပင်လယ်ဒမြအိုကြီး။ မဟုတ်ဘူး အဲဒီနေ့က ဒီသံကောက်စတပ်တဲ့နေ့။
_______
ကွန်းဇော်
No comments:
Post a Comment