တခါတုန်းက ကျွန်တော် အလုပ်ကိစ္စ တစ်ခုနဲ့ တောင်ပေါ်မြို့လေး တစ်မြို့ကိုသွားရပါတယ်။ ၂ ရက် ၃ ရက် ကြာမှာ မလို့ တည်းခိုခန်း တခုမှာသွားတည်းရပါတယ်။ အထုပ်အပိုးတွေချပြီး တည်းခိုခန်းကောင်တာက ကောင်လေးကို
“ညီလေး တစ်ယောက်ခန်းတစ်ခန်း ၃ရက်လောက်လိုချင်တယ်ကွာ၊ နားအေးပါးအေးရှိမယ့် အခန်းလေးပေးပါ”
“ရမယ်ခင်ဗျ၊ ဒီမှာအခန်းသော့၊ အပေါ်ထပ် ညာဘက်အစွန်နားမှာ။ လိုတာရှိရင် ပြောပါ ကောင်တာမှာ ကျွန်တော်တို့၂၄နာရီရှိတယ်။ အော် အကို၊ ဘေးမှာ နံပါတ်မပါတဲ့အခန်းတခုရှိတယ် မှားပြီးဖွင့်နေမှာစိုးလို့။ ”
“အဲဒီအခန်းတော့ သွားမဖွင့်နဲ့ဗျာ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့”
“အေးပါကွာ ငါလည်းစိတ်မဝင်စားပါဘူး။ ကဲနားလိုက်အုံးမယ်။”
အဲလိုနဲ့ ၃ရက်မြောက်နေ့ ကျွန်တော့်ကိစ္စတွေလည်းပြီးလို့ အခန်းကို စောစောပြန်လာပြီး အနားယူနေလိုက်ပါတယ်။ ည ၇နာရီလောက်ရောက်တော့ ကျွန်တော်ပြင်းပြင်းနဲ့စပ်စုချင်တဲ့ စိတ်တွေ ပေါက်လာပါရော။ ကောင်တာက ကောင်လေးပြောပုံက ဘေးကနံပါတ်မပါတဲ့ အခန်း က သရဲပဲ ခြောက် သလိုလို။ ကျွန်တော်လည်းအစက အလုပ်မပြီးခင် စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့်နေရအောင် မစပ်စုပဲ နေလိုက်တာ၊ အခုအလုပ်ပြီးလို့ အားလဲအားရော သိချင်လာပါရော။
ဒါနဲ့ကျွန်တော် အခန်းကအသာလေးထွက်ပြီး ဘေးက နံပါတ်မပါတဲ့ အခန်းနားကို သွားကြည့်တယ်။ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ပေါ့ခင်ဗျာ။ တံခါးကတော့ပိတ်ထားတာပဲ။ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ တံခါးလက်ကိုင်ဘုက သော့ပေါက်မှာ အလင်းရောင်လေးရှိတာကို သတိထားမိတယ်ခင်ဗျ။ ကျွန်တော်လည်း ကော်ရစ်ဒေါမှာလူရှင်းတာနဲ့ အသာငုံ့ပြီးချောင်း လိုက်တယ်။
အထဲမှာလူရှိတယ်ခင်ဗျ။ မိန်းမတစ်ယောက် တံခါးဘက်ကို ကျောပေးပြီး ထိုင်နေတာ။ ဘာလုပ်နေလဲတော့မသိဘူး။ ကျွန်တော်လဲ ခဏလောက်စောင့်ကြည့်နေပေမဲ့ ဘာမှ မထူးခြားသလိုပဲ။ အဲလိုနဲ့ခဏ နေတော့သူဒီဘက်ကိုလှည့်ကြည့်တော့မလိုပဲ။ ကျွန်တော်လည်း ရုတ်တရက် ဆက်မကြည့်ချင်တော့တာနဲ့ ထပြီး ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပဲ ပြန်လာလိုက်တော့တယ်။ အဲလိုနဲ့ အိပ်လိုက်ရောဆိုပါတော့။ ည သန်းခေါင်တရေးနိုးတော့ ကျွန်တော်ချက်ချင်း ပြန်အိပ်မပျော်ဘူး ခင်ဗျ။ ဟိုဘက်အခန်းကို စပ်စုချင်လာပြန်ရော။ အဲလိုနဲ့ကျွန်တော် ဟိုဘက်အခန်းရှေ့ကို ပြန်ရောက်လာပါတယ်။ ကော်ရစ်ဒေါကတော့ လူရှင်းလျှက်ပါပဲ။ ကျွန်တော် ဒူးထောက်ပြီး သော့ပေါက်ထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။
အင်း အနီရောင်ပြောင်ကြီးပဲမြင်ရတယ် ခင်ဗျ။ ကျွန်တော် ခဏစောင့်ကြည့်တယ်။ ပထမတစ်ခေါက်တုန်းက အခန်းကိုမြင်ရတယ် အခု အတွင်းက တခုခုနဲ့ကာထား သလားမသိ။ တဖြည်းဖြည်းကျွန်တော် ကြောထဲကစိမ့်တက်လာသလိုပဲ။ ကျွန်တော်မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်ကြည့်ရင်ကောင်းမလား။ တယောက်ယောက်က ကျွန်တော့်ကို စောင့်ကြည့်နေသလိုပဲ။ ကျွန်တော် အောက်ထပ်ကိုဆင်းလာလိုက်တယ်။ ကောင်တာမှာ ကျွန်တော် ရောက်ရောက်ချင်းနေ့က ကောင်လေး မဂ္ဂဇင်းဖတ်နေတယ်။
“အ ဟမ်းဟမ်း..”
“အော် အကိုဘာအလိုရှိလဲခင်ဗျ”
“အေး ညီလေး ရေနွေးကြမ်း ရမလားကွာ”
“ရပါတယ်၊ ယူသွားမှာလားအစ်ကို”
“နေပါစေ ဒီမှာပဲ တခွက်လောက်သောက်ချင်လို့ ငါလဲအိပ်မပျော်လို့ပါ”
“အော် ထိုင်လေ အကို”
“ဒါနဲ့ငါ့ညီ ဟိုနေ့ကပြောတဲ့ နံပါတ်မပါတဲ့အခန်းကလူနေလားကွ”
“မနေဘူး အကို”
“ဟေ”
“ဟုတ်တယ်ခင်ဗျ။ အဲဒီ အခန်းကလူသတ်မူဖြစ်တာ မကြာသေးဘူး။ ဒါကြောင့်ကျွန်တော်တို့က ခဏပိတ်ထားတာ။ ဘာမှတော့မရှိပါဘူး။ ခြောက်လဲမခြောက်ပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့လဲတခါတလေ ဝင်နေတာပဲ။”
“အင်း ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာတဲ့တုန်း ”
“လင်မယားနှစ်ယောက် တည်းရင်းဘာလို့လဲတော့မသိဘူး။ ယောင်္ကျားကမိန်းမကိုသတ်လိုက်တာပဲ။ လည်ပင်းညစ်သတ်တာတဲ့။ တခြားဒဏ်ရာတော့မရှိပါဘူး။ မျက်လုံးကြီး နီရဲပြီးသေနေတာပဲ။”
ဘာ…..
ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော် အဲနားကဆိုဖာမှာပဲအိပ်လိုက်တယ်။ ဟင့်အင်း အိပ်တွေသူတို့ပဲ သွားယူပေးတာ။ ဟုတ်ကဲ့ မိုးလင်းတော့မှ ကားဂိတ်ကိုတန်းဆင်းတာ ခင်ဗျ။
(ဝန်ခံချက်။ မယုံသူများ ခင်ဗျ…ကျွန်တော် အင်တာနက်မှ ကာတွန်းတပုဒ်ကိုမှီးပါအိ/ ယုံသူများလဲ မတားလိုပါ)
---------------
ကွန်းဇော်
No comments:
Post a Comment