ဆရာတော်ကြီး တစ်ပါးက တရားဓမ္မနဲ့ ဆက်နွယ်ပြီး ဟောသွားတဲ့ ပုံပြင်လေးတစ်ပုဒ်ပါ။ ကျွန်တော်က တော့ ကိုယ်ခံစားမိသလို ပြန်လည်ရေးဖွဲ့ပြီး သူငယ်ချင်းများဖတ်ဖို့ ရှဲလိုက်ပါတယ်။ သုတ ရသ တစ်ခုခုရကြပါစေ ခင်ဗျာ။
“ဖိုးလုံးတို့ မိပေါက်တို့ လာကြဟေ့ ဖိုးဖိုး ပုံပြောပြမယ်”
“ဟေး ဖိုးဖိုးပုံပြောမယ်တဲ့ကွ၊ လာ မိပေါက် မြန်မြန်”
“ဖိုးဖိုး ဘာပုံပြောမှာလဲဟင်”
“အေးကွဲ့ ပုံပြင်လေးကတော့ နှံပြည်စုတ်ကို ကြောက်တဲ့ ရုက္ခစိုးကြီးတဲ့”
“ဟားဟား ရုက္ခစိုးကြီး ကလဲ နှံပြည်စုတ်ကို ကြောက်ရတယ်လို့”
“အေး ကြောက်ရတဲ့ အကြောင်းရှိတယ်ကွဲ့ ကဲကဲနားထောင်ကြ ဟိုးဟိုး ရှေးရှေးတုန်းက အင်မတန်မှ ကြီးမားပြီး အရိပ်အဝါသကောင်းလှတဲ့ လက်ပံပင်ကြီးတပင်မှာ ရုက္ခစိုးကြီး ဦးထိပ်ပြောင်ဆိုတာ ရှိသတဲ့”
“ထိပ်ကြီးပြောင်နေလို့လား ဟင်ဖိုးဖိုး”
“အေးပေါ့ မိပေါက်ရဲ့”
“ဖိုးဖိုးလိုပေါ့ ဟိ”
“ကဲ ဖိုးလုံး ငြိမ်ငြိမ်နားထောင်ကြစမ်း အဲဒီ လက်ပံပင်ကြီးဟာ ကြီးမားခိုင်ခံ့လှတာကြောင့် ဂဠုန်ငှက်ကြီးတွေဟာ အဲဒီအပင်မှာ လာနားလေ့ရှိကြသတဲ့။ ဒါပေမယ့် ရုက္ခစိုးကြီးဦထိပ်ပြောင်ကတော့ မကြောက်ပါဘူးတဲ့။ အဲဒီ ဂဠုန်ငှက်ကြီးတွေဟာ တစ်ခါတစ်လေမှာ ပင်လယ်ထဲက နဂါးကြီးတွေကိုတောင်ချီလာပြီးတော့ လက်ပံပင်ကြီးပေါ်မှာ တင်ပြီစားလေ့ရှိသတဲ့။ စားပြီးတာနဲ့ အရိုးတွေကို ပစ်ချပြီး ပြန်သွားပါရောတဲ့။ ဒါကို ရုက္ခစိုးကြီးကလဲ အေးအေးဆေးဆေးပဲ ထိုင်ကြည့်နေလေ့ရှိသတဲ့”
“ကြောက်စရာကြီးနော် ဖိုးဖိုး”
“အေးပေါ့ မိပေါက်ရဲ့ သစ်ပင်ပေါ်တက်မဆော့နဲ့တော့နော် မြေးလေး”
“ဟုတ်”
“သားကတော့ မကြောက်ပါဘူး၊ ရုက္ခစိုးကြီးလိုပဲ အေးဆေးပဲ”
“ကဲ ဖိုးလုံးရေ …. ညီမလေးလို လိမ်မာမှပေါ့ မြေးရဲ့….အေး အဲလိုနဲ့ တစ်နေ့မှာတော့ ဂဠုန်ကြီးတစ်ကောင်ဟာ ပင်လယ်ထဲက နဂါးကြီးကို ဖမ်းမိပြီး လက်ပံပင်ကြီးဆီကို ထုံးစံအတိုင်းချီလာပါရောတဲ့။ အဲဒီမှာ နဂါးကြီးဟာ ဂဠုန်ကြီးရဲ့ခြေသဲကြားမှာ ရုန်းရင်းကန်ရင်းနဲ့ လမ်းက ညောင်ပင်ကြီးတစ်ပင်က ညောင်ကိုင်းကြီးကို အမြီးနဲ့ အတင်းပတ်ထားသတဲ့ကွယ်။ ဒါပေမယ့် ဂဠုန်ကြီးက အားသန်တော့ နောက်ဆုံးမှာ ညောင်ကိုင်းကြီးပါ ပြတ်ပြီးပါလာပါလေရောတဲ့။ အဲလိုနဲ့ပဲ ဂဠုန်ကြီးဟာ လက်ပံပင်ကြီးပေါ်ကိုရောက်လာပြီး နဂါးကြီးကိုတင်ပြီး စားပါလေရောတဲ့။ ရုက္ခစိုးကြီး ဦးထိပ်ပြောင်ကလဲ ထုံးစံအတိုင်း အေးအေးဆေးဆေးပဲ ထိုင်ပြီးကြည့်နေသတဲ့။ စားလဲပြီးရော ဂဠုန်ကြီးက ပျံသွားပါလေရောတဲ့။ အဲဒီအချိန်မှာ ပဲ ဦးထိပ်ပြောင်ကြီး ဟာ နဂါးကြီးပတ်လာတဲ့ ညောင်ကိုင်းကြားထဲမှာ နှံပြည်စုတ်ငှက်လေး ပါလာတာကို သတိထားမိသွားသတဲ့။ နဂါးကြီးတွေ ဂဠုန်ကြီးတွေ ကိုတောင် မကြောက်တဲ့ ရုက္ခစိုးကြီးဟာ နှံပြည်စုတ်လေးကို မြင်တဲ့ အခါမှာတော့ အင်မတန်မှ တုန်လှူပ်ခြောက်ခြား သွားပြီး ဇောချွေးတွေတောင်ပြန်လာ ပါရောတဲ့ကွယ်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟင် ဖိုးဖိုး”
“အေး ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ရုက္ခစိုးကြီးက ဒီလို စဉ်းစားမိလို့တဲ့။ အဲဒီ နှံပြည်စုတ်လေးဟာ ညောင်သီးကို စားထားတော့ ခဏနေရင် မစင်စွန့်တဲ့အခါမှာ ညောင်စေ့ ပါလာတော့မယ်တဲ့၊ ညောင်စေ့ဟာ လက်ပံပင်ကြီးပေါ်မှာ ကျတဲ့ အခါ မကြာခင်မှာ ညောင်ပင်လေး ပေါက်လာတော့မယ်တဲ့၊ အဲဒီ ညောင်ပင်လေးဟာ တဖြည်းဖြည်းကြီးလာပြီး နောက်ဆုံးမှာ ညောင်ပင်ကြီး အဖြစ်နဲ့ လက်ပံပင်ကြီးကို ဝါးမျိုပြီး လက်ပံပင်ကြီး ပျက်စီးတော့မှာကို မြင်သတဲ့ကွယ်”
“ဟင် ဖိုးဖိုးကလဲ အဲလိုဖြစ်မယ်လို့ ရုက္ခစိုးကြီးက ဘယ်လိုလုပ်သိသလဲ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ အဲဒီတောထဲက တခြားအပင်ကြီးတွေမှာ အဲလိုဖြစ်ဘူးတာကို ရုက္ခစိုးကြီး ဦးထိပ်ပြောင်က တွေ့ဘူးထားလို့ပေါ့ ငါ့မြေးရဲ့။ အဲဒီတော့ ဦးထိပ်ပြောင်ဟာ ငှက်ကလေးကို သနားပေမယ့် သူ့ကို လက်ပံပင်ပေါ်ထားလိုက်ရင် ဖြစ်လာမယ့် အကျိုးဆက်တွေကို တွေးပြီး ခေါင်းခြောက်သွားတာပေါ့။”
“ဟင် ဦးထိပ်ပြောင်ကြီးကလဲ အနားက တခြားညောင်ပင်တွေက ရုက္ခစိုးတွေကို ပေးလိုက်တာမဟုတ်ဘူး”
“ဟား ဟား မိပေါက်က စဉ်းစားတတ်သားပဲ သူတို့လက်ခံရင်တော့ ရုက္ခစိုးကြီးက ပေးလိုက်မှာပေါ့ မြေးရဲ့”
“အိုရှုတ်ပါတယ်၊ ဦးထိပ်ပြောင်ကြီးကလဲ နှံပြည်စုတ်လေးများ သတ်ပစ်လိုက်ပြီးရော”
“ဟဲ့ ဖိုးလုံးရဲ့ အဲလို စိတ်ကြမ်းတွေ မမွေးရဘူးမြေးရဲ့ ….ရုက္ခစိုးဆိုတာ သူတပါးအသက်ကို မသတ်ဘူး၊ ငါ့မြေးတို့လဲ သတ္တဝါငယ်လေးပဲ ဆိုပြီး မသတ်ရဘူး၊ သူတို့မှာလဲ ဒို့လို နာကျင်ခံစားတတ်တယ်ကွဲ့”
“နှံပြည်စုတ်လေးက ပျံမသွားဘူးလားဟင်ဖိုးဖိုး”
“ပျံမသွားလို့ ဦးထိပ်ပြောင်ကြီး ခေါင်းခြောက်နေတာပေါ့ မြေးရဲ့၊ ကဲကဲ မိပေါက်တို့ ဖိုးလုံးတို့ ဖိုးဖိုးပြောချင်တာက ငါ့မြေးတို့လဲ ဘယ်ကိစ္စမဆို သေးတယ်ကြီးတယ်မခွဲခြားပဲ ရုက္ခစိုးကြီးလို အရှည်ကိုတွေးတတ်ရမယ်၊ သတ္တဝါလေးတွေ အပေါ်မှာလည်း သနားတတ်ရမယ်၊ နောက်ပြီး သစ်ပင်ပေါ်လဲ တက်မဆော့ကြနဲ့ ဟုတ်လား ရုက္ခစိုးကြီး မျက်စေ့နောက်နေအုံးမယ်။ ကဲကဲ သွားကြတော့ ဖိုးဖိုး နားလိုက်အုံးမယ်။”
______
ဖိုးဖိုးကွန်း
No comments:
Post a Comment