ကျောင်းအင်္ကျီလက်တို လေးပဲဝတ်ထားတာဆိုတော့ ကျွန်တော် တဖြည်းဖြည်း ချမ်းစိမ့်စိမ့် ဖြစ်လာပါတယ်။ လက်နှစ်ဖက်ကိုတင်းတင်းပိုက်ရင်း အနွေးဓာတ်ရအောင် လက်ဖျံတွေကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ဒီလူတော်တော်အအေးကြိုက်တာပဲ။ တက္ကစီအဲကွန်းကို အဲလောက်အေးအောင် ဖွင့်မောင်းတာ ကျွန်တော်ဖြင့်တခါမှမကြုံဖူးဘူး။ သူ့ ကြည့်ရတာလဲ တလမ်းလုံး ကားမောင်းရင်း ကျွန်တော့်ကို အကဲခတ်နေသလိုပဲ။ ကျွန်တော်အေးမှာစိုးလို့လားမသိ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်လည်း ခဏပဲစီးရမှာ ဆိုတော့ ပြောမနေတော့ပါဘူး။
ကျွန်တော်တို့ရပ်ကွက်နားကို ရောက်လာပါပြီ။ ကားတွင်းနောက်ကြည့်မှန်မှာ ကားမောင်းသမားနဲ့ ကျွန်တော် အကြည့်ချင်းဆုံ သွားတယ်။ ကျွန်တော် ပြုံးပြလိုက်တော့ သူ ပြန်ပြုံးလိုက်ရင်း
“အေးနေပြီလား ငါ့ညီ”
“အင်း နဲနဲတော့အေးတယ် အကိုက အဲကွန်းတော်တော်ကြိုက်တာပဲ”
“ဟင် အေးဒီလိုပါပဲကွာ”
“ရှေ့ကအိမ်ပဲ အကို…. ရပြီ ရပ်လိုက်တော့”
ကျွန်တော်ကားခထုတ်ရှင်းပြီး လွယ်အိပ်ကိုဆွဲရင်း အပြင်ထွက်လိုက်တယ်။ ခြံတခါးကို ဖွင့်ဖို့စမ်းနေတုန်း
“ငါ့ညီ”
“ဟင်ဘာလဲအကို ကားခမပြည့်လို့လား”
“မဟုတ်ပါဘူး….စိတ်တော့မဆိုးနဲ့ကွာ အကိုဒီကားမောင်းစားလာတာ ကြာပါပြီ အဲကွန်းတခါမှ ခုလောက်မအေးဖူးဘူးကွ၊ ခုနက မင်းတက်လာပြီးမှ တဖြည်းဖြည်း အရမ်းအေးလာတာ အကိုလဲ အအေးကိုလျှော့တော့လျှော့ သေးတယ် မရဘူးကွ၊ အဲဒါ အဲကွန်းပျက်တာလား ဘာဖြစ်တာလဲ စဉ်းစားရင်းမောင်းလာတာ၊ ခုမင်းဆင်းလိုက်ပြီးတော့ ချက်ချင်းကို ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားသလိုပဲ၊ ထူးတော့ထူးတယ်ကွ၊ ဒါပဲကွာ သွားပြီဟေ့”
ပြောပြောဆိုဆိုမောင်းထွက်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်းဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိပဲ ကြောင်ပြီးကျန်နေခဲ့တယ်။ ခဏနေမှ ခြံတံခါးကိုတွန်းဖွင့်ပြီးဝင်လာလိုက်တယ်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ မေမေနဲ့ညီမလေးတို့ မအိပ်သေးဘဲ စောင့်နေကြတယ်။
“သားနောက်ကျလိုက်တာ၊ ကျူရှင်အသစ်ကကောင်းရဲ့လား”
“သိပ်မကြိုက်ဘူး မေမေရယ်၊နောက်နေ့ဆက်မတက်တော့ဘူး၊ အပြန်မှာ ဘတ်စ်ကားမှားစီးသွားလို ဘယ်ရောက်မှန်းမသိဘူး အဲဒါတက္ကစီနဲ့ ပြန်လာတာ”
“အေးအေး ကျောင်းဝတ်စုံလဲပြီးရင် ထမင်းစားပြီးအိပ်တော့ မနက်ဖြန်လဲ ကျောင်းတက်ရအုံးမှာ”
ကျွန်တော်စားသောက်ပြီး အခန်းထဲဝင်လာတော့ ည၁၀ နာရီကျော်ပြီ။ အိုက်စပ်စပ် ပြန်ဖြစ်လာလို့မို့ ပြူတင်းပေါက်ကိုတွန်းဖွင့်ရင်း စာကြည့်စားပွဲမှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ အိမ် အပြင်ဖက်ကသစ်ပင်တွေပေါ်ကို လရောင်ဖြာကျနေတာကို တွေ့နေရတယ်။ ဒီလိုညမျိုးတစ်ညမှာ ကျွန်တော် နဲ့ လင်းအောင် ငယ်ငယ်က သရဲခေါ်တမ်း ကစားကြသေးတယ်။ ဒီကောင်ကဒါမျိုးဆိုရင် အတော် စိတ်ဝင်စားတဲ့ကောင်။ သူမို့မကြောက်ရွံ့။ ကျွန်တော် ရေချိုးခန်းတံခါးဝကို တစ်ချက် လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ခင်ဗျားတို့ကြားဖူးကြလား။ Bloody Mary ဆိုတာ။ ရေချိုးခန်းထဲမှာ အသတ်ခံရတဲ့ သရဲမဆိုလားပဲ။ အခုလို လပြည့်ည မှာ၊ တချို့ကလည်း လကွယ်ညဆိုရင် ပိုကောင်းတယ်လို့ ဆိုတာပဲ။ ထားပါတော့။ အဲဒီည သန်းခေါင်ယံမှာ ရေချိုးခန်းထဲက မှန်ရှေ့မှာရပ်ပြီး မီးကိုမှိတ်ထား။ လုံးဝအမှောင်ထဲမှာ Bloody Mary လို့ ၃ ခါ တိတိဖြည်းဖြည်းရွတ်၊ ပြီးရင် ခဏစောင့်လိုက်ဦး။ ပြီးရင် မီးကိုပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီး မှန်ထဲကိုကြည့်လိုက်။ မှန်ထဲမှာ သွေးတွေနဲ့ Mary ဟာ သင့်ကိုသတ်ဖို့ ကြိုးစားတာကိုတွေ့ရလိမ့်မယ်တဲ့။ ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း ကျွန်တော်တို့လိုက်လုပ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က ကြောက်လို့ ဇောချွေးတွေပြန်နေပေမယ့် ဒီကောင်ကတော့ မျက်နှာပိုးမသေဘူးခင်ဗျ။ သရဲခေါ်တာ တဟီဟီတဟာဟာနဲ့ ဘယ်သရဲက လာချင်မှာလဲဗျာ။ မလာတာပဲ ကျေးဇူးတင်ရသေးတယ်။ ကျွန်တော့်မှာတော့ ခုထိ ရေချိုးခန်း ဝင်ရတာတောင် ခပ်လန့်လန့်။ တကယ်တော့ဒီစာအုပ်ကိုလည်း ဒီကောင်စိတ်ဝင်စားမယ် ဆိုတာသိလို့ ကျွန်တော်ဝယ်လာတာပါ။ အခုနောက်ပိုင်း အဲလိုမျိုး မကစားဖြစ်ကြတော့ပေမယ့် ကျွန်တော့်အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်းအကြောင်း ကျွန်တော်သိတာပေါ့။
လေအဝှေ့မှာ အိမ်ဘေးက သစ်ပင်တွေရဲ့သစ်ကိုင်းတွေဟာ ချိုးချိုးချွတ်ချွတ် အသံပေးရင်း လှူပ်ခါနေပါတယ်။ ကျွန်တော်ရှေ့ကစားပွဲပေါ်မှာ စာအုပ်ကို ကြိုးဖြည်ချထားပြီး ဆိုင်ရှင်လူပုကြီး ပြောလိုက်တာကို ပြန်သတိရမိတယ်။ “နောက်ဆုံးစာမျက်နှာကို မကြည့်မိအောင်ကြိုးစားပါ။ မဟုတ်ရင်တော့မင်း နောင်တရလိမ့်မယ်။” ဘယ်လိုနောင်တရမှာလည်း။ ကိုယ့်လက်ထဲကစာအုပ်ကို နောက်ဆုံးထိ လှန်မကြည့်ရဘူးဆိုတာတော့ တော်တော်ခက်တဲ့ကိစ္စပဲ။ တော်တော်နောက်တဲ့လူပုကြီး။ ဟားဟားဟား တွေးရင်း ကျွန်တော် ရှေ့ဆုံးက အမှာစာကို ဖွင့်ဖတ်လိုက်တယ်။
စိတ်မခိုင်သူများ ဤမှတ်တမ်းကိုဆက်မဖတ်ရန် ဦးစွာပထမ ကျွနု်ပ်ပြောလိုသည်။ ဤမှတ်တမ်းတွင် သရဲတစ္ဆေနာနာဘာ၀ ဟုဆိုအပ်သော မမြင်အပ်သော သတ္တဝါတို့၏လောကကို ဆက်သွယ်ရာနည်းလမ်းအား ညွှန်ပြထားသည်။ တံခါးကိုဖွင့်လျှင် ဧည့်သည်ဝင်နိုင်သကဲ့သို့ အိမ်ရှင်လည်းထွက်နိုင်သည်။ မတူခြားနားသော လောကသားတို့တွင် မတူခြားနားသော စည်းမျည်းတို့ရှိ၏။ ကျွဲကူးလျှင်ရေပါ၏။ ချင့်ချိန် သုံးပါ။
ကျွန်ုပ်အမည် မောင်စံမှီ ဖြစ်သည်။ အသက်၁၂နှစ်သားတွင် မော်လမြိုင်မြို့ရှိ သာသနာပြုကျောင်းသို့ စတင်ဝင်ရောက်၏။ အသက် ၂၅ နှစ်သားတွင် ကျွန်ုပ်၏ မွေးစားဖခင်ဟု ခေါ်ဆိုထိုက်သော ဓမ္မဆရာတော်၏ ကျေးဇူးတော်နှင့် နေမဝင်အင်ပါယာသခင် ဂျော့ဘုရင်မင်းမြတ် နန်းစိုက်ရာ လန်ဒန်မြို့တော်၌ စိတ္တဗေဒပညာကို ဆက်လက်ဆည်းပူး၏။ သုတရတနာသိုက်ဟု ခေါ်ဆိုအပ်သော လန်ဒန်ပိဋကတ်တိုက်မှ “Portals to the other world” စာအုပ်ကို ကျွန်ုပ်၏ ချစ်မိတ်ဆွေကြီးအလန် နှင့်အတူ လေ့လာစမ်းသပ်ရင်း ဤမှတ်တမ်းအား စီရင်သည်။ လေ့လာစမ်းသပ်မူ၏ အကျိုးသက်ရောက်မူကား ကျွန်ုပ်တို့၏ဘဝကို ပြင်းစွာရိုက်ခတ်လေ၏။ ၎င်းဒဏ်ကို မခံနိုင်သော ကျွန်ုပ်၏ ချစ်မိတ်ဆွေ အလန်ကား သွားနှင့်လေပြီ။ အခြေအနေပေးလျှင် ကျွန်ုပ်တွင်ကျန်ရှိနေသေးသော အချိန်အတွင်း၌ ကျွန်ုပ်တို့၏ လေ့လာစမ်းသပ် တွေ့ရှိချက်များနှင့်တကွ ကျွနု်ပ်၏ဘ၀ ဇာတ်ကြောင်းကိုပါ ဤမှတ်တမ်း၌ ဖြည့်သွင်းပါအံ့။
ဦးစွာပထမ အနေနှင့် ကျွန်ုပ်လေ့လာတွေ့ရှိသမျှ အတွင်းမှ ထိရောက်မှူအရှိဆုံး နည်း၃ခုကို ဤမှတ်တမ်း၌ ဖေါ်ပြပါအံ့။ ၎င်းတို့မှာ သင်္ကေတ၊ အိမ်မက် နှင့် အသံတို့ဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ်၏ အယူအဆမှာ လောက၌ ဘယ်ပညာမဆို လေ့လာဆည်းပူးခွင့်ကြုံလျှင်လေ့လာဆည်းပူးအပ်၏။ သို့သော် အသုံးချရန်အတွက်မူ ဉာဏ်နှင့် ယှဉ်အပ်၏။ ဤနည်း၃နည်း၏ အစွမ်းအား ကျွန်ုပ်တို့ကိုယ်တိုင် သေချာစွာစမ်းသပ်ပြီး ဖြစ်၍ရလဒ်အား သံသယဝင်ရန်မလိုပေ။ အထူးအလေးထားမှာကြားလိုသည်မှာ ကျွန်ုပ်တွေ့ရှိသမျှ အစွမ်းအထက်ဆုံးဖြစ်သော နည်းအား ဤမှတ်တမ်း၏ နောက်ဆုံးစာမျက်နှာ ၌ဖေါ်ပြထား၏။ အဆုံးစွန်သော အခြေအနေကို မတုန်လှူပ်သူ၊ လက်ခံရန် အသင့်ဖြစ်ပြီးသူ သာလျှင် နောက်ဆုံးစာမျက်နှာကို ဖတ်ပါလေ။
စံမှီ
ဟား စာရေးဆရာကတော့ အတော်ညွန်းတာပဲ။ သူ့စာအုပ်က နည်းက ဘယ်လောက်တောင် စွမ်းလို့လဲမသိ။ အရေးအသားကြည့်ရတာ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်မတိုင်မှီက လူဖြစ်ပုံရတယ်။ ကျွန်တော် ဆက်မဖတ်သေးပဲ ကုလားထိုင်နောက်မှီပေါ် မှီထိုင်လိုက်ပြီး ညနေက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်တွေးနေမိပါတယ်။ ဒီနေ့ညနေဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှဟာ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ စိတ်လှူပ်ရှားစရာ တွေချည်းပါပဲ။ နောက်ဆုံးတက္ကစီသမားကတောင် သူ့ကားကို သူရဲတက်စီးတယ်များထင်လားမသိ။ ဒါကြောင့် နောက်ကြည့်မှန်ကနေ ကျွန်တော်ဘယ်အချိန်ဖြတ်ကနဲ ပြောက်သွားမလဲလို့ ခပ်လန့်လန့်နဲ့ အကဲခပ်နေတာဖြစ်မယ်။ ဟားဟား ဟား။ ဒါတွေဟာ တကယ်ရော ဟုတ်ရဲ့လား။ ဟိုကျူရှင် အသစ်က ဆရာရဲ့ ပြင်းပြင်းရိရိ သင်နေတာတွေနားထောင်ရင်း ကျူရှင်ခန်းထဲမှာ ကျွန်တော် အိပ်ပျော်ပြီး အိမ်မက် မက်နေတာများလား။ ဒါမှမဟုတ် မှားစီးသွားတဲ့ ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ ပဲလား။
ညနေခင်းရဲ့လေအေးအေးဟာ ကားပြုတင်းပေါက်ကနေ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း တိုးနေပါတယ်။ ကျွန်တော်နိုးလာတော့ပတ်ဝန်းကျင်မှာမှောင်စပျိုးနေပါပြီ။ လမ်းဘေးဝဲယာက မြင်ကွင်းတွေ ဟာလည်း ကျွန်တော့် အတွက်စိမ်းနေပါတယ်။ ဘတ်စ်ကားထဲကို ဝေ့ကြည့်လိုက်တဲ့ အခါမှာတော့ ကားထဲကလူတွေဟာ ကျွန်တော့်ကို ဝိုင်းကြည့်နေကြတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဘယ်သူတွေလဲ။ ဘာလို့ကျွန်တော့်ကို ဝိုင်းကြည့်နေကြတာလဲ။ သူတို့မျက်လုံးတွေက စူးစူးရဲရဲတွေ။ ကျွန်တော် ဘာလို့ဒီကားထဲကို ရောက်နေတာလဲဆိုတာ စဉ်းစားလို့မရဘူး။ ဒီကားကရော ဘယ်ကိုသွားနေတာလဲ။ ကျွန်တော် ထိုင်ရာကထဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ဘေးက ဟက် ကနဲရယ်သံ ကြားလိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ လူပုပုလေးတစ်ယောက် ကျွန်တော့်ကို ရီပြနေတယ်။ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ အစွယ်တွေဖွေးကနဲ။ လက်ထဲမှာလည်း သန်လျှက်လိုပုံစံ ဓားတစ်ချောင်း။ ကျွန်တော့်ကိုဆတ်ကနဲ ဓားနဲ့ရွယ်လိုက်တယ်။
အား….
ကျွန်တော် လန့်နိုးလာပြန်တယ်။ မျက်နှာကို လေတဖြူးဖြူးတိုးနေဆဲပဲ။ တကယ်တော့ အခန်းထဲက စာကြည့်စားပွဲရှေ့မှာထိုင်ရင်း အိပ်ပျော်သွားတာပဲ။ ရှေ့က ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်ကို လရောင် ထိုးကြနေတယ်။ ခန်းစီးစက လေထဲမှာတလူလူလွင့်ရင်း။ စားပွဲပေါ်က စာအုပ်လေးက လေအဝေ့မှာ စာရွက်တွေတဖြတ်ဖြတ်နဲ့ လန်နေတယ်။ အိပ်ရေးမဝဘဲ လန့်နိုးလာလို့ လူက လေးလံထိုင်းမိူင်းနေတယ်။ အိပ်ချင်စိတ်မပြေ့တပြေ ဝိုးတို့ဝါးတားနဲ့ ကျွန်တော် စာအုပ်ကို ကြောင်ကြည့်နေမိတယ်။ စက်ဝိုင်းပုံစံတစ်ခု၊ နောက်စာတွေ၊ နောက် စာရွက်လွတ်ဝါကျင့်ကျင့်တွေ၊ နောက်စာတွေ ပြန်ပေါ်လာပြန်တယ်။ နောက်ထပ် စာရွက်လွတ်ဝါကျင့်ကျင့်တွေ တဖြတ်ဖြတ်။ ကျွန်တော်ရုတ်ရက်သတိရလိုက်တယ်။ “နောက်ဆုံးစာမျက်နှာ” “အဆုံးစွန်သော အခြေအနေ” ဝါကျင့်ကျင့်စာရွက်တွေ တဖြတ်ဖြတ်လန်ရင်း နောက်ကျောဖုံးဖက်မှာ ခပ်ပါးပါးသာကျန်တော့တာ ကျွန်တော်တွေ့နေရတယ်။ ဒါနောက်ဆုံးစာမျက်နှာလား။ နောက်တစ်ရွက်မှာလား။ တဒင်္ဂ အချိန်လေးမှာ တဖြတ်ဖြတ်လန်နေတဲ့ စာရွက်တွေကို စိုက်ကြည့်နေရင်း ကျွန်တော်ရင်ထဲမှာ ဒိန်းကနဲ ကြောက်စိတ်တွေဝင်လာတယ်။ ကျွန်တော့် ဦးခေါင်းထဲကို တစ်ခုခု ဝင်ဆောင့်မိသလိုပဲ။ ကျွန်တော် ဖတ်ကနဲ စာအုပ်ကို လက်ဖဝါးနဲ့ လှန်းဖိလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးအောက်မှာ ကတ်ထူဖုံးမာမာတစ်ဝက် ရိုးရိုးစာရွက်တဝက်ကို ခံစားမိလိုက်တယ်။ ဒါ…. နောက်ဆုံးစာမျက်နှာ။
လက်ဖဝါးအောက်မှာ အေးစက်စက် ယားကျိကျိနဲ့လို့ ကျွန်တော် ခံစားမိလာတယ်။ နောက်ဆုံးစာမျက်နှာကို ကျွန်တော်ကြည့်မိသွားပြီလား။ ဒါမှမဟုတ် အခုလက်ဖဝါးအောက်မှာလား။ လက်ကိုဖယ်ပြီးကြည့်လိုက်ရင် ကောင်းမလား။ ကြည့်ပြီးတာနဲ့ ကျွန်တော့်ဘေးမှာ ဝိုင်းရံနေတဲ့ သရဲတွေကို ကျွန်တော် တွေ့ရတော့မှာလား။ သူတို့က ကျွန်တော့်ကို တစ်ခါတည်း ခေါ်သွားကြတော့မှာလား။ ဒါတွေဟာ တကယ်ရော အဓိပ္ပါယ်ရှိရဲ့လား။ ရှေ့က ပြူတင်းပေါက် အပြင်ဖက်မှာ လူပ်ရမ်းနေတဲ့သစ်ကိုင်းတွေက သရဲတစ်ကောင်က လက်ရပ်ခေါ်နေသလိုပဲ။ ကျွန်တော် သက်ပြင်းတစ်ချက်ရှိုက်ရင်း လက်ကို ဖယ်ပြီးငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်တွေ့လိုက်ရတာ ကတော့။ ဝါကျင့်ကျင့် စာရွက်လွတ် တစ်ရွက်ပါပဲ။ ဟူး….. ကျွန်တော် ကို့ကိုယ်ကို ရီချင်သွားတယ်။
ဒါဟာ ရေခံစာရွက်တစ်ရွက် ဖြစ်မှာပါ။ ဒါဆို နောက်ဆုံး စာမျက်နှာကို လှန်ပြီးသွားပြီပေါ့။ ကျွန်တော်ကြည့်မိသွားသလားဆိုတာ မမှတ်မိသလိုပဲ။ နောက်ပိုင်းမှာ ဝါကျင့်ကျင့်စာရွက်လွတ်တွေပဲ တွေ့လိုက်တာပါ။ ဒါပေမယ့် စာသားတစ်ချို့တော့တွေ့လိုက်သလိုပဲ။ ကျွန်တော်ဖတ်မိလိုက်သေးလား မသိတော့။ အိပ်ချင်မူးတူးနှင့် ကျွန်တော့်မှတ်ဉာဏ်တွေေ၀ဝါးနေပြီ။ ကျွန်တော် ရှေ့ကစာအုပ်ကို ပြန်ပိတ်လိုက်တယ်။ ကြိုးကိုသေချာစည်းပြီး ကျောင်းလွယ်အိပ်ထဲကို ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ပြူတင်းပေါက် တံခါးကိုလည်း သေချာပိတ်ပြီး အိပ်ယာထဲထိုးဝင်လိုက်တယ်။ ဘာမှမသိလိုက်ခင် ကျွန်တော် ပြန်အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။
နာရီအလမ်း မြည်သံနဲ့အတူ ကျွန်တော်တစ်ရေးပြန်နိုးတော့ မိုးလင်းနေပါပြီ။ မနေ့ညက ခန္ဓာကိုယ် အရမ်းပင်ပန်းနေတော့ စိတ်က ဘယ်လိုမှ မလန်းဆန်းနိုင်ခဲ့တာပါ။ လုပ်နေကြအတိုင်း ကျောင်းသွားဖို့ အချိန်ကိုက် အမြန်ပြင်ဆင်ပြီး ကျောင်းကိုထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျောင်းရောက်မှ ဟိုကောင် လင်းအောင်ကို အပြစ်ပေးတဲ့အနေနဲ့ သူ့စိတ်ကို ဒုက္ခပြန်ပေးရမယ်။
“ဟေ့ရောင် ထွန်းဇော် မနေ့က လေ့လာရေးခရီးစဉ် တော်တော်ပျော်ခဲ့ရဲ့လား ဟားဟား”
ကျွန်တော်ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် တစ်ချက်ဆဲလိုက်တယ်။ သကောင့်သားက ကျွန်တော့်အဆဲကို ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ ကျေနပ်စွာခံယူပါတယ်။ ခင်မင်မူခိုင်မြဲရေးတစ်ခါတစ်လေ အဆဲလေးနဲ့ပံ့ပိုးရတယ်လေ။ နေမကောင်းလို့သတင်းလာမေးရင်တောင် “သူငယ်ချင်းသက်သာလား၊ ဂရုစိုက်နော်၊ ဘာစားမလဲ” စသည်ဖြင့်မေးတဲ့သူတွေထက် “ဟေ့ရောင် မသေသေးဘူးလား၊ စိတ်ချသွားပါကွာ မင်းညီမလေး ငါစောင့်ရှောက်လိုက်ပါ့မယ်၊ အေး မင်းကသူ့ညီမယူ ငါက MP4 လေးပဲယူမယ်၊ အဲဒါက လက်မများဘူး ” စသည်ဖြင့် မေးတဲ့သူတွေက ပိုခင်ကြတာပါ။
“မနေ့က မင်းဘယ်သွားလို့ ငါနဲ့အတူမပြန်တာလဲ”
“ငါတို့ အဖေဝယ်ထားတဲ့ တိုက်ခန်းတစ်ခန်းသွားကြည့်တာပါကွာ”
“အော်…. အေး မင်း သိပ်စိတ်ဝင်စားမဲ့ကိစ္စတစ်ခု ရှိတယ်ကွ၊ ဒါပေမယ့် အခုမပြောပြဘူး၊ ကျောင်းဆင်းမှ ပဲပလာတာသွားစားမယ် မင်းရှင်းပြီးမှပြောမယ်”
“ဟား ဟား ဒါမျိုးတွေ ရိုးပြီကွာ၊ ကလေးအထာတွေ”
ဒါပေမယ့် တစ်နေ့လုံးဒီကောင်မနေနိုင်ပဲ ကျွန်တော့်ကို လိုက်မေးနေပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း တစ်နေ့လုံး ကျေနပ်စွာနဲ့ ညှင်းထားလိုက်တယ်။
“ကဲ မသာ… မြိုလို့ဝရင်လဲပြောတော့”
“ဒီလိုကွ”
ကျွန်တော့် မနေ့ကအတွေ့အကြုံကို ဇတ်ကြောင်းလှန်အပြီးမှာတော့။
“အိုကေ၊ လာ ခုငါ့အိမ်အရင်သွားကြမယ်၊ မင်းအိမ်မှာ စာလိုက်ကျက်မယ်ဆိုတာပြောပြီး အဝတ်အစားတွေသွားယူမယ်ကွာ၊ ပြီးမှ အတူမင်းအိမ်သွားကြတာပေါ့”
“ဟင် ဟေ့ရောင် မနက်ဖြန်ကျူတိုရီရယ် ရှိတယ်လေကွာ”
“အေးဆေးပါကွာ မင်းကလည်း စာလည်းကျက်မှာပေါ့၊ စကားမများနဲ့ မြန်မြန်သောက်၊ ပြီးရင်သွားမယ်”
အဲလိုနဲ့ ညစာစားပြီးတော့ ကျွန်တော့်အခန်းကိုတက်လာခဲ့ကြပါတယ်။ လင်းအောင် အမှာစာကိုဖတ်နေတုန်း ကျွန်တော် စာရွက်ကြီးကြီး တစ်ရွက် နဲ့ ခဲတံရယ် အကြွေစေ့တစ်စေ့ရယ် ပါရှာထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော် သင်္ကေတ ဆိုတဲ့ စာမျက်နှာက စက်ဝိုင်းပုံကို စာရွက်ထဲမှာ ကူးဆွဲလိုက်တယ်။ လင်းအောင်က သင်္ကေတ စာမျက်နှာကိုကြည့်ရင်း
“ဟေ့ရောင် ဒီနည်းက ရှင်လင်းချက်လည်းသိပ်မပါဘူး၊ အိမ်ထဲမှာလုပ်ရင် အနီးဆုံးတံခါးကို ဖွင့်ထားရမယ် ဆိုတာရယ်၊ စိတ်ထဲက လိူက်လိူက်လှဲလှဲ ဖိတ်ခေါ်ဖို့ရယ်၊ အကြွေစေ့ကို မဖိဖို့မတွန်းဖို့၊ ပြီးတော့ တစ်ယောက်ကို လက်ညိုးတစ်ချောင်းနဲ့ ပဲထောက်ဖို့၊ တော်ပြီဆိုရင် ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးပြန်ခိုင်းဖို့ ရယ် အင်း ဒါပဲ”
“အေးလေ အဲဒါ ရှင်းလင်းချက်တွေပေါ့ဟ”
“ဒါက ဘာလဲကွ….. သင်သည်ဧည့်သည်ကို ရိုးသားစွာမေးခွန်းမေးနိုင်သည်၊ ဧည့်သည်က သင့်စိတ်ကို သိနိုင်၏၊ အဖြေ၏အကျိုးဆက်ကိုလည်း သင်ရင်ဆိုင်ရမည်….. ဆိုတာ”
“အော် မင်းကလည်း ပေါက်ကရမမေးနဲ့ လို့ဆိုလိုတာပေါ့ကွာ၊ ဟေ့ရောင် ခဏပဲနော် စာကျက်ရအုံးမှာ”
“အေးကွာ ဒီကျူတိုရီရယ်ကလဲ၊ မစစ်လဲရတာကို”
“မင်းပဲ စောစောက အေးဆေးဆို၊ လုပ် မြန်မြန် စမ်းပြီး စာကျက်ကြမယ်”
ကျွန်တော် ပြူတင်းပေါက်တံခါးကို သွားဖွင့်လိုက်တယ်။ မီးရောင်ကိုလည်း ခပ်မှိန်မှိန် ထွန်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့စာရွက်ရဲ့အလယ်က သင်္ကေတပုံပေါ်မှာ အကြွေစေ့ကို တင်လိုက်ပြီး ကျွန်တော်နဲ့လင်းအောင် လက်ညှိးနဲ့ထောက်လိုက်ကြတယ်။
ကျွန်တော်စိတ်ထဲကနေ ဘယ်နေရာကဘယ်သူမှန်းမသိတဲ့ဧည့်သည်ဆိုတာကို ဖိတ်ခေါ်နေတယ်။ လင်းအောင်ကလည်း နူတ်ခမ်းက ရွစိရွစိနဲ့ ဘာတွေ ရွတ်နေမှန်းမသိဘူး။ ငယ်ငယ်ကလိုတော့ မျက်နှာမပြောင်တော့ဘဲ အတည်လုပ်နေတာ။ ခဏနေတော့ အကြွေစေ့က ရွေ့ချင်သလိုပဲ
“ဟေ့ရောင်လင်းအောင် မတွန်းနဲ့လေကွာ”
“ဟီး မင်းဧည့်သည်က လာလဲမလာဘူးကွ”
ကျွန်တော်တို့ ခဏဆက်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်သက်သက် စိတ်ထဲကနေဖိတ်ခေါ်နေလိုက်တယ်။ ဘာမှမထူးခြားဘူး။ ကျွန်တော် နည်းနည်းပြင်းလာတယ်။ ဒီနည်းက ဟုတ်ရောဟုတ်ပါ့မလားကွာ။ စာရေးသူကတော့ အထိရောက်ဆုံးနည်းတွေထဲက တနည်းတဲ့။ အကြွေစေ့ကတော့ တုတ်တုတ်မှမလူတ်ပါဘူး။
“ဟေ့ရောင် ထွန်းဇော်၊ အပေါက်ဖွင့်ထားလို့လားမသိဘူး နဲနဲအေးလာတယ်နော်”
“အင်း”
ကျွန်တော့် ရင်ခုန်သံတွေ ဒိတ်ကနဲမြန်လာတယ်။ ဟုတ်တယ် သူလာပြီ။ ကျွန်တော်စိတ်ထဲက အလိုလိုသိနေတယ်။ ခဏနေတော့ အကြွေစေ့ စတင်လူပ်လာတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့စာလုံးတွေဆီကို တစ်ခုချင်းရွေ့သွားနေတယ်။ ကျွန်တော်တို့လက်ညိုးနဲထောက်ရင်း အလိုက်သင့် ရွေ့သွားလိုက်တယ်။
“ထွန်းဇော် မင်းလုပ်တာလား”
“မဟုတ်ဘူး”
“Hi တဲ့ကွ ဧည့်သည်က ဘိုလိုမူတ်တယ် ဟ”
“ABCD တွေရေးထားတာ ဘိုလိုမူတ်ရမှာပေါ့ဟ၊ မင်းဘာမေးမှာလဲ”
“ဟေ့ရောင် ထွန်းဇော် တကယ်ကြီးလားဟ၊ ငါလန့်တယ်နော်”
“ကဲ မင်းမမေးရင် ငါမေးမယ်၊ ဧည့်သည် သင် ဒီစာအုပ်ကိုရေးတဲ့သူကိုသိလား”
အကြွေစေ့ဟာ SAMME ဆိုတဲ့ စာလုံးတွေပေါ်ကို တလှည့်စီဖြည်းဖြည်းချင်းရွေ့သွားတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ပတ်ဝန်းကျင်က အအေးဓာတ်ဟာလဲ တဖြည်းဖြည်းပိုတိုးလာပါတယ်။ ကျွန်တော် လင်းအောင်ကို မျက်ရိပ်ပြလိုက်တယ်။ ဒီကောင့်ကြည့်ရတာ ကြောက်နေသလိုပဲ။ ထူးထူးခြားခြား ကျွန်တော်ကတော့ မလုပ်ခင်က စိတ်လူပ်ရှားမိပေမယ့် စလုပ်လိုက်တဲ့ အခါမှာ ကြောက်စိတ်ထက် စိတ်ဝင်စားတာက ပိုနေပါတယ်။ လင်းအောင်က အားတင်းပြီးမေးလိုက်တယ်။
“မနက်ဖြန် ကျူတိုရီရယ်ဖြေမှာလား”
ကျွန်တော် ဒီကောင့်ကို မျက်စေ့ပြူးပြလိုက်တယ်။ ဘာတွေလျှောက်မေးနေတာလဲဟ။ ဆရာမက ဖြေမှာပါဆို။ အကြွေစေ့က မလူတ်တော့ဘဲ ငြိမ်နေတယ်။ ဒီကောင်တော့ ပေါက်ကရ မေးမိပြီထင်တယ်။ ခဏနေတော့ လူပ်လာပြီး။ NO လို့ ရေးထားတဲ့ အကွက်ပေါ်ကို ရွေ့သွားတယ်။ လင်းအောင်က အသံတုန်တုန်နဲ့ပြောတယ်။
“ဟေ့ရောင် ငါတော်ချင်ပြီကွာ”
“အေးလေ မင်းသဘောပဲ”
ကျွန်တော်ပြောရင်း စိတ်ထဲကနေ ဧည့်သည်ကို ပြန်လို့ရပြီဖြစ်ကြောင်း၊ ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောနေမိတယ်။ သူနားလည်မယ်လို့လဲ အလိုလိုထင်နေမိတယ်။ ခဏနေတော့ အကြွေစေ့က အလယ်က သင်္ကေတပုံပေါ်ကို ရွေ့သွားပြီးငြိမ်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ တော်တော်ကြာ စောင့်ကြည့်ပေမယ့် မလူတ်တော့ဘူး။
“ပြန်သွားပြီလားမသိဘူး”
“အေး ကြာသွားပြီ မလူတ်တော့ဘူး၊ လက်ဖယ်ကြရအောင်”
ကျွန်တော်တို့လက်ညိုးကို ပြိုင်တူရုတ်လိုက်ကြတယ်။ အခုမှသတိထားမိတယ်၊ နှစ်ယောက်လုံး ရေချိုးထားသလို ချွေးတွေရွှဲနေတာပဲ။ အအေးဓာတ်လဲ ဘယ်အချိန်က ပျောက်သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်ဘူး။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပဲ စာရွက်နဲ့ အကြွေစေ့၊ စာအုပ်တို့ကို သိမ်းပြီး ကျောင်းစာအုပ်ကိုထုတ်ရင်း စာစပြီးကျက်ကြပါတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး စာကျက်ရတာလဲ သိပ်စိတ်မပါကြတော့တာနဲ့ ခဏပဲကျက်ပြီးတော့ အိပ်လိုက်ကြပါတယ်။ မနက်လင်းတော့ ကျောင်းသွားဖို့ပြင်ဆင်ကြရင်း လင်းအောင်က
“ထွန်းဇော် စာအုပ်ကို ငါယူထားချင်တယ်ကွာ”
“အေးပါ အစထဲကမင်းပေးမလို့ပါပဲ၊ ဒါပေမယ့် မင်းစိတ်နိုင်ရဲ့လား၊ မနေ့ညက မင်းကြောက်နေသလိုပဲ”
”အောင်မာ မထင်မှတ်ထားလို့ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ အံ့သြသွားတာပါကွာ၊ လင်းအောင်တို့က မကြောက်သေးဘူး”
“ဒါဆိုလဲပြီးတာပဲ၊ ဒါပေမယ့် မင်းကတိတခုပေးမှ စာအုပ်ကိုငါပေးမယ်”
“ဘာလဲ၊ မင်းညီမလေးကို….”
“ဟေ့ရောင် တော် ငါဆွဲထိုးလိုက်ဦးမယ်၊ ငါပြောတာက မင်းနောက်ဆုံးစာမျက်နှာကို လှန်မကြည့်ပါဘူး ဆိုတဲ့ကတိကိုပြောတာ”
“အောင်မယ် တွေ့လားမင်းကမှကြောက်တာ”
“ကြောက်လို့မဟုတ်ဘူး၊ ဒီစာအုပ်ရဲ့ထိရောက်ပုံကိုမင်းလဲသိပြီပဲ၊ ငါတို့က ခုမှအစပဲရှိသေးတာ၊ စာရေးသူပြောတဲ့စကားကိုနားထောင်တာ မမှားဘူးလို့ငါထင်တယ်၊ အဆုံးစွန် အခြေအနေဆိုတာ ငါနားမလည်ဘူး၊ ရင်လည်းမဆိုင်ချင်သေးဘူး၊ ဒါကြောင့်ပြောတာ”
“အေးပါကွာ ငါကတိပေးပါတယ်၊ လာ ကျောင်းနောက်ကျအုံးမယ်”
နှစ်ယောက်သား ကျောင်းမှီအောင် အပြေးအလွှားသွားကြရပါတယ်။ ကျောင်းကို ရောက်ရောက်ချင်း ကြားလိုက်ရတဲ့သတင်းကတော့။ မနေ့ညက အတန်းပိုင်ဆရာမ ကားအက်ဆီဒန့် ဖြစ်လို့တဲ့။ ကျွန်တော်တို့အားလုံး မထင်မှတ်တဲ့သတင်းကြောင့် အံ့သြရင်း စိတ်မကောင်း ဖြစ်ကြရပါတယ်။ အတန်းခေါင်းဆောင်က ဆေးရုံကို သတင်းသွားမေးကြဖို့ ပြင်ဆင်နေပါတယ်။ လင်းအောင်ပါးစပ်က တိုးတိုးရေရွတ်လိုက်တာကို ကျွန်တော်ကြားလိုက်ရတယ်။
“ကျူတိုရီရယ် မဖြေရတော့ဘူး”
ကျွန်တော်တို့တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်လိုက်မိတယ်။ လင်းအောင်ကပြောတယ်။
“ဒီနေ့ည ထပ်စမ်းမယ်”
ဆက်ပါမည်
_________
ကွန်းဇော်
